In godsnaam Nespresso dan maar, al zit er iets sektarisch en arrogants in de geforceerde alleenheerschappij van aanstellerige pastelkleurige kuipjes, en ook schijnen de tropische regenwouden er onder te lijden. Als je je lege capsules terugbrengt naar de winkel maak je op milieugebied trouwens weer heel wat goed, zeggen ze.
Niemand zie ik trouwens ooit bij die recyclebak. Ja, één keer. Een jonge, beeldschone vrouw op hoge laarzen, met een tas waar een flinke lap reptiel aan te pas was gekomen. Ze kwam voorrijden in zo'n levensgrote terreinwagen en liet die half op de stoep stationair draaien. Binnen zocht ze op haar gemak een heleboel Vivaldi's, Tramezinni, Fanfares en Brasilhao's uit. Ze knoopte een praatje aan met de koffiesommelier, dronk een kopje, toen nog een kopje en knabbelde wat aan een klein, nuffig koekje. Daarna liep ze naar de recyclebak, opende haar handkrokodil, trok er een plastic zakje uit met wat niet meer dan vijf of zes lege kuipjes geweest kunnen zijn en wierp dat met een feestelijke glimlach in de bak. Toen stapte ze weer in die nog steeds ronkende auto en spoot weg. Maar ach, ze bedoelde het vast goed.
(c) Sylvia Witteman, Volkskrant 1-10-2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten